Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

K.Gallmann: MARZYŁAM O AFRYCE" - DKK - Filia nr 10

Filia nr 10 -Dyskusyjny Klub Książki
poleca:

Kuki Gallmann "Marzyłam o Afryce"

      Książka Kuki Gallmann jest książką bardzo osobistą, bez generalizowania, stąd niemożność utożsamiania się z bohaterką, gdyż jest to sprawozdanie z  jej życia w Afryce naznaczonego kilkoma dramatycznymi momentami, dlatego też tak przesiąknięta jest od początku do końca atmosferą śmierci, że aż boli ...

Ale jest to książka warta przeczytania: "Książka nastrajająca refleksyjnie o tymczasowości naszego przebywania na ziemi, o cienkiej granicy, która dzieli nas od niebytu /albo od innego rodzaju bytu/, o znaczeniu życia tu i teraz."  Można w niej odnaleźć kilka przekazów uniwersalnych (tak pomocnych w życiu). Są to m.in. słowa ojca do Kuki: "Najważniejszą rzeczą, której powinnaś się w życiu nauczyć, jest żyć samotnie. Wcześniej czy później nadejdzie moment, kiedy będziesz zdana tylko na siebie. Musisz umieć się z tym pogodzić i zaakceptować to" i jej słowa: "Nauczyłam się być sama, żyć w zgodzie ze swoim umysłem i w harmonii ducha. Odkryłam, że się nie boję i potrafię zaakceptować wszystko co mi się zdarzy, i że jestem z tym szczęśliwa....sama, lecz nie samotna", czy też dedykacja Paola oparta na Desideracie: "Emanuelu, jesteś synem Wszechświata i niczym więcej niczym mniej niż drzewo, gwiazda lub kamień. Masz prawo tu być. Mimo wszystkich kataklizmów jest to wciąż piękny Świat dla kogoś, kto potrafi dostrzec jego początek, ilekroć słońce wschodzi nad naszym Mukutanem. Bądź ostrożny. Bądź szczęśliwy. Kocham Cię. Paolo". Piękne są też niektóre motta do rozdziałów:
                                   "....miłość jest nieśmiertelna

                                   śmierć zaś to tylko horyzont

                                   a horyzont to tylko ograniczenia naszych oczu”,

czy też M. Prousta: „Prawdziwie odkrywcza podróż nie polega na szukaniu nowych krajobrazów, ale na patrzeniu nowymi oczami.”

Jest też w tej książce nuta optymistyczna - Fundacja Kuki: ci, którzy osiedlali się w Afryce głównie dla przygody, polowań na zwierzęta teraz czują w sobie obowiązek ratowania tej pięknej natury /rodzaj zadośćuczynienia/.

Z kart książki emanuje wiara w mądrość, siłę przyrody, która opisywana jest  szczegółowo z uchwyconym nastrojem chwili. Według autorki, człowiek jest  częścią przyrody, dlatego powinien ją chronić. Z szacunkiem podchodzi do tubylców, Kuki ma w sobie gen dobroci, który jeszcze w warunkach afrykańskich dojrzewa. Stąd i wiara w rzeczy magiczne, przeznaczenie, siły nadprzyrodzone.

„Marzyłam o Afryce” – spełnienie marzeń zostało opłacone wysokim kosztem, ale może warto je ponosić …

Elżbieta Podkańska

Ewa Wójcik