Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

PATRIC MODIANO – „ZAGUBIONA DZIELNICA” – spotkanie DKK w Filii nr 10 – relacja

Patric Modiano – „Zagubiona dzielnica” –

spotkanie DKK – Filia nr 10

W ramach kontynuacji spotkań Dyskusyjnego Klubu Książki, 21 stycznia 2016 r., omówiona została powieść zatytułowana „Zagubiona dzielnica”, autorstwa francuskiego pisarza Patrica Modiano – laureata literackiego Nobla z roku 2014. W świat wyobraźni autora wprowadziła uczestniczki spotkania Ewa Wójcik. Nad książką rozgorzała dyskusja, autor bowiem znany jest ze swojego oryginalnego stylu pisania. Panie podzieliły się między sobą również refleksjami na temat innych powieści autora, takich jak „Katarzynka” i „Perełka”.

Jolanta Jędryka

Recenzje Klubowiczek:

Tak jak i w innych powieściach Modiano, i w tej – bohater jest człowiekiem poszukującym własnej tożsamości. Poczytny angielski pisarz Ambrose Guise, który osiągną sukces, ma szczęśliwą rodzinę, podpisuje intratny kontrakt, przyjeżdża do Paryża, który w tajemniczych okolicznościach opuścił przed 20 laty. Miasto napawa go lękiem, mimo to podąża śladami swej młodości i usiłuje spotkać ludzi z tamtych czasów. Jako Jean Dekker został wplątany w morderstwo. W gabinecie protektora z młodości, posiłkując się jego archiwum – świadka zdarzeń sprzed lat, rozpoczyna swoisty proces nad swoim życiem. Otwiera zakamarki pamięci, przywołuje rzeczy zapomniane, wędruje po Paryżu. W tym labiryncie pamięci dziury zapomnienia konfrontowane są z bolesnym przypomnieniem. Jako urodziwy chłopiec był maskotką grupy zblazowanych francuskich burżujów wciągających go w libertyńskie wieczory i noce. Przypadkowo spotkana młoda kobieta zaważyła na jego życiu, zdobył się na zerwanie z pasożytniczą egzystencją.

Akcja powieści posuwa się niespiesznie do tyłu, im bliżej końca, tym więcej poznajemy szczegółów historii sprzed lat, która skłoniła bohatera do opuszczenia rodzinnych stron.

Fabuła kreowana jest z umiarem i powściągliwością przez pierwszoosobowego narratora, postaci są zaledwie naszkicowane. Autor niczego nie dopowiada, nie przesądza i nie rozstrzyga. Z obrazów i sugestii musimy samodzielnie dopowiedzieć sobie ostateczną całość, czytelnik staje się równorzędnym partnerem w literackiej kreacji. A przy tym język książki ma w sobie coś poetyckiego, buduje nostalgiczno-melancholijny klimat.

To trudna i z początku mało przystępna proza, ale wywołująca też wiele refleksji, szczególnie u doświadczonego życiowo czytelnika. Warto sięgać po tak nietuzinkowe książki, a przyznana Patrickowi Modiano literacka nagroda Nobla to potwierdza.

Ewa Wójcik

___________________________________________________________________________________

GALERIA