Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie
samorządowa instytucja kultury Województwa Podkarpackiego i Miasta Rzeszowa
Provincial and City Public Library in Rzeszow
municipal culture institution of Podkarpacie Province and City of Rzeszow
Воєводська і Міська Cуспільна Бібліотека у Жешові
PODKARPACKIE - przestrzeń otwarta
Rzeszów - stolica innowacji
Kultura w Rzeszowie
Narodowy Program Rozwoju Czytelnictwa 2.0
Kierunek Interwencji 1.1. Zakup i zdalny dostęp do nowości wydawniczych ze środków finansowych Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego
SBP
DKK
Kalendarz wydarzeń
|
DKK w Rzeszowie
Eric Emmanuel Schmitt: " Kobieta w lustrze", "Oskar i Pani Róża"
18-06-2012
O twórczości Erica-Emmanuela Schmitta - spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki
W czwartkowe popołudnie 31 maja 2012 r. w WiMBP Filii nr 10 w Rzeszowie odbyło się ostatnie przed przerwą wakacyjną spotkanie Słuchaczy Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Oprócz licznie zgromadzonych uczestników Klubu Ciekawej Książki i Dyskusyjnego Klubu Książki mieliśmy przyjemność gościć panią Dyrektor WiMBP w Rzeszowie Barbarę Chmurę. Pani Dyrektor podkreśliła rangę spotkań literackich wśród czytelników dorosłych, podziękowała za współpracę i aktywny udział grupy literackiej działającej przy UTW w WiMBP w Rzeszowie. Podczas uroczystego zakończenia roku akademickiego 2011/2012 w Bibliotece Słuchacze Uniwersytetu Trzeciego Wieku otrzymali gratulacje i słowa uznania. Specjalne podziękowania za osobiste zaangażowanie, partnerstwo i współpracę z Biblioteką odebrała z rąk Pani Dyrektor, moderator grupy KCK i DKK pani Małgorzata Chlebowska. Bibliotekarze z Filii nr 10 zostali również wyróżnieni listami gratulacyjnymi z podziękowaniem za aktywny udział w przygotowaniu spotkań grupy literackiej działającej przy UTW.
Podczas systematycznych czwartkowych spotkań w naszej bibliotece mieliśmy okazję uczestniczenia w swobodnych dyskusjach na temat wybranych książek, tworzenia autorskich recenzji oraz spotkań z ciekawymi ludźmi.
Wyrażamy nadzieję, że w nowym roku akademickim Biblioteka - Filia nr 10 będzie nadal miejscem przyjaznym i najbardziej odpowiednim do spotkań, w trakcie których wszyscy czerpać będą przyjemność z czytania, dyskutowania o literaturze i bycia ze sobą. Wierzymy, że nasza placówka będzie także przestrzenią dostępu do najnowszych i ciekawych książek.
W drugiej części spotkania przedmiotem dyskusji Klubowiczów DKK była twórczość francuskiego pisarza Erica Emmanuela Schmitta.
Dyskusyjny Klub Książki UTW poleca – twórczość Erica-Emmanuela Schmitta
Eric Emmanuel Schmitt "Kobieta w lustrze"
Powieść o trzech kobietach: średniowiecznej mistyczce Anne żyjącej w Brugii, arystokratce Hannie z Wiednia z przełomu XIX/XX wieku oraz współczesnej aktorce - Anny z Hollywood.
Autor snuje opowieść o ich losach starając się zachować (niezbyt konsekwentnie) styl językowy i sposób myślenia zgodny z przedstawianą epoką historyczną i cały czas dość rozwlekle opisuje ich wewnętrzne przeżycia w poszukiwaniu sensu życia. Łączy je obsesyjna myśl, że muszą porzucić dotychczasowe życie i odnaleźć to, co naprawdę ważne. Dopiero od 400 strony zaczyna wyłaniać się z tekstu próba odpowiedzi na to pytanie i elementy łączące losy trzech kobiet.
Pierwsza bohaterka - Anne dobra, spokojna i piękna, wtapia się w świat przyrody, rozmawia z lipą, dębem, powstrzymuje groźnego wilka przed atakowaniem ludzi i przeżywa uniesienia mistyczne. Można byłoby zaakceptować jej postać, natomiast jej kuzynka - Ida jako wcielenie zła, zdrady i zemsty, jest trudna do przyjęcia.
Najdziwniejsza jest druga bohaterka - Hanna von Waldberg, świeżo poślubiona żona Franza, wmawiająca sobie urojoną ciążę, a potem porzucająca męża, szukająca pomocy w psychoanalizie, wreszcie sama pracująca jako terapeutka zgodnie z nauką Freuda. Całkowitym nonsensem jest fragment o wyparciu się przez Hannę własnych rodziców i wmawianie otoczeniu, że pochodzi ona z książęcego rodu z prawem do tronu. Kontrowersyjna, złośliwa wobec otoczenia, zafascynowana psychoanalizą Hanna jest nie do zaakceptowania.
Dopiero trzecia bohaterka, sławna aktorka Anny opisana jest ze znajomością współczesnych realiów. Uzależniona od psychotropów i narkotyków, poszukująca nieustannie alkoholu i seksu, jest równocześnie nadwrażliwa i świetnie wchodzi w rolę. Tylko ona potrafi przeciwstawić się swojej agentce Johannie, znaleźć dla siebie rolę w filmie, który daje jej satysfakcję i oprzeć się o mężczyznę - Ethana, który naprawdę ją kocha.
Czy warto było przedzierać się przez 457 stron tekstu napisanego przez E. Schmitta, aby zadać sobie na koniec pytania:
- o co chodziło autorowi, co chciał przekazać czytelnikom?
- jakie ponadczasowe wartości propaguje?
- jakie są kobiety odbijające się w lustrze jego świadomości?
Nie znalazłam odpowiedzi na te pytania. Książka nie podobała mi się.
Anna Staruch.
Eric Emanuel Schmitt – jest najbardziej docenianym współczesnym pisarzem francuskim. W Polsce największą popularność zdobyło opowiadanie Oskar i pani Róża. Podziw wzbudza sposób, w jaki autor pozwala p.Róży wykreować wszystkie fazy życia ciężko chorego chłopca, w bardzo krótkim czasie dzielącym go od śmierci. Oskar dzięki tej reżyserii przeżywa całe życie akceptując jednocześnie swoją śmierć.
W książce Kiedy byłem dziełem sztuki, autor wciela się w rolę desperata – samobójcy, który sam nie dopuścił się tego czynu, ale pozwolił to czynić ze sobą “Dobroczyńcy”. Pozostaje niewolnikiem manipulowanym przez geniusza “Artystę” – Zeusa, Petera Lamę, który śmiało wykorzystuje jego kompleksy. “Artysta” żądny sukcesów, sławy, postanawia stworzyć dzieło sztuki posługując się żywym organizmem delikwenta przekonanego, że stanie się dziełem godnym podziwu. Te dwie postacie łączy jeden cel – sława. Przy pomocy dra chirurga ciało desperata zostaje wzbogacone sztucznymi implantami, które pozwoliły uformować pożądany przedmiot (im brzydszy tym piękniejszy), wystawiony potem jako eksponat w największych Narodowych Muzeach. Tak powstał “Adam bis” w całej swej nagości figurujący na cokole, w muzeum i wzbudzający podziw publiczności dla”Artysty”. którego dzieło przypominało monstrum Frankensteina we współczesnym wydaniu. Niestety Natura odrzuca sztuczne elementy żywego organizmu, nie pozwala z siebie zakpić człowiekowi, który pragnie ją udoskonalić, służąc własnej próżności i egoizmowi. Ból, który towarzyszy odrzutowi implantów uświadamia “samobójcy” jego godną pogardy sytuację i broni go przed samym sobą.
Ten najlepszy z lekarzy leczy ludzką świadomość. “Dobroczyńca” usiłował też pozbawić desperata tej świadomości, ale zręczny chirurg pozostawił mu tylko złudzenie tego faktu. “Twórca" dzieła”, żeby nie ponieść większych strat sprzedał dochodowy “produkt” innemu miliarderowi, ciesząc się zyskiem kosztem kupca, który nie przeżył swojej straty, gdyż “Adamowi bis” udało się wyzwolić z pęt niewoli. Do odbudowy właściwej, zdrowej świadomości i do powrotu naturalnego człowieczeństwa przyczyniły się też skromne, niepozorne postaci kobiece. Medea Memphis ze Stowarzyszenia na Rzecz Godności Ludzkiej publicznie krzyczy: ...”coś uczynił z człowieka?” Jest to krzyk Bólu Natury, której rzecznikiem zostaje kobieta. Fiona, przy wsparciu ślepego ojca rozpoznaje pod skorupą “przedmiotu” – człowieka, którego obdarza miłością i dziećmi. Autor oddaje pałeczkę ratowania człowieczeństwa wrażliwym kobietom, które znają ból Natury. Pozostawia czytelnikowi pytania:
- Komu i czemu powinna służyć sztuka nie tylko artystyczna?
- Czym forma i kształt powinny panować nad treścią i jej jakością?
- “Czy musze ich kochać, jeśli ich szanuję?”
W opowiadaniu Syn Noego występuje uzasadnienie ostatniego pytania: “Szacunek jest lepszy od miłości, jest trwałym zobowiązaniem.”
E.E.Schmitt przedstawia swój krytyczny stosunek do problemu kondycji ludzkiej, której nie oskarża, ale ośmiesza wprowadzając ironiczne określenia i sytuacje, dostrzega paradoksy, wskazuje drogę poprawy całej egzystencji – świadomość, a nawet uzasadnia sens cierpienia.
Elżbieta Kowal.
Autor snuje opowieść o ich losach starając się zachować (niezbyt konsekwentnie) styl językowy i sposób myślenia zgodny z przedstawianą epoką historyczną i cały czas dość rozwlekle opisuje ich wewnętrzne przeżycia w poszukiwaniu sensu życia. Łączy je obsesyjna myśl, że muszą porzucić dotychczasowe życie i odnaleźć to, co naprawdę ważne. Dopiero od 400 strony zaczyna wyłaniać się z tekstu próba odpowiedzi na to pytanie i elementy łączące losy trzech kobiet.
Pierwsza bohaterka - Anne dobra, spokojna i piękna, wtapia się w świat przyrody, rozmawia z lipą, dębem, powstrzymuje groźnego wilka przed atakowaniem ludzi i przeżywa uniesienia mistyczne. Można byłoby zaakceptować jej postać, natomiast jej kuzynka - Ida jako wcielenie zła, zdrady i zemsty, jest trudna do przyjęcia.
Najdziwniejsza jest druga bohaterka - Hanna von Waldberg, świeżo poślubiona żona Franza, wmawiająca sobie urojoną ciążę, a potem porzucająca męża, szukająca pomocy w psychoanalizie, wreszcie sama pracująca jako terapeutka zgodnie z nauką Freuda. Całkowitym nonsensem jest fragment o wyparciu się przez Hannę własnych rodziców i wmawianie otoczeniu, że pochodzi ona z książęcego rodu z prawem do tronu. Kontrowersyjna, złośliwa wobec otoczenia, zafascynowana psychoanalizą Hanna jest nie do zaakceptowania.
Dopiero trzecia bohaterka, sławna aktorka Anny opisana jest ze znajomością współczesnych realiów. Uzależniona od psychotropów i narkotyków, poszukująca nieustannie alkoholu i seksu, jest równocześnie nadwrażliwa i świetnie wchodzi w rolę. Tylko ona potrafi przeciwstawić się swojej agentce Johannie, znaleźć dla siebie rolę w filmie, który daje jej satysfakcję i oprzeć się o mężczyznę - Ethana, który naprawdę ją kocha.
Czy warto było przedzierać się przez 457 stron tekstu napisanego przez E. Schmitta, aby zadać sobie na koniec pytania:
- o co chodziło autorowi, co chciał przekazać czytelnikom?
- jakie ponadczasowe wartości propaguje?
- jakie są kobiety odbijające się w lustrze jego świadomości?
Nie znalazłam odpowiedzi na te pytania. Książka nie podobała mi się.
Anna Staruch.
Eric Emanuel Schmitt – jest najbardziej docenianym współczesnym pisarzem francuskim. W Polsce największą popularność zdobyło opowiadanie Oskar i pani Róża. Podziw wzbudza sposób, w jaki autor pozwala p.Róży wykreować wszystkie fazy życia ciężko chorego chłopca, w bardzo krótkim czasie dzielącym go od śmierci. Oskar dzięki tej reżyserii przeżywa całe życie akceptując jednocześnie swoją śmierć.
W książce Kiedy byłem dziełem sztuki, autor wciela się w rolę desperata – samobójcy, który sam nie dopuścił się tego czynu, ale pozwolił to czynić ze sobą “Dobroczyńcy”. Pozostaje niewolnikiem manipulowanym przez geniusza “Artystę” – Zeusa, Petera Lamę, który śmiało wykorzystuje jego kompleksy. “Artysta” żądny sukcesów, sławy, postanawia stworzyć dzieło sztuki posługując się żywym organizmem delikwenta przekonanego, że stanie się dziełem godnym podziwu. Te dwie postacie łączy jeden cel – sława. Przy pomocy dra chirurga ciało desperata zostaje wzbogacone sztucznymi implantami, które pozwoliły uformować pożądany przedmiot (im brzydszy tym piękniejszy), wystawiony potem jako eksponat w największych Narodowych Muzeach. Tak powstał “Adam bis” w całej swej nagości figurujący na cokole, w muzeum i wzbudzający podziw publiczności dla”Artysty”. którego dzieło przypominało monstrum Frankensteina we współczesnym wydaniu. Niestety Natura odrzuca sztuczne elementy żywego organizmu, nie pozwala z siebie zakpić człowiekowi, który pragnie ją udoskonalić, służąc własnej próżności i egoizmowi. Ból, który towarzyszy odrzutowi implantów uświadamia “samobójcy” jego godną pogardy sytuację i broni go przed samym sobą.
Ten najlepszy z lekarzy leczy ludzką świadomość. “Dobroczyńca” usiłował też pozbawić desperata tej świadomości, ale zręczny chirurg pozostawił mu tylko złudzenie tego faktu. “Twórca" dzieła”, żeby nie ponieść większych strat sprzedał dochodowy “produkt” innemu miliarderowi, ciesząc się zyskiem kosztem kupca, który nie przeżył swojej straty, gdyż “Adamowi bis” udało się wyzwolić z pęt niewoli. Do odbudowy właściwej, zdrowej świadomości i do powrotu naturalnego człowieczeństwa przyczyniły się też skromne, niepozorne postaci kobiece. Medea Memphis ze Stowarzyszenia na Rzecz Godności Ludzkiej publicznie krzyczy: ...”coś uczynił z człowieka?” Jest to krzyk Bólu Natury, której rzecznikiem zostaje kobieta. Fiona, przy wsparciu ślepego ojca rozpoznaje pod skorupą “przedmiotu” – człowieka, którego obdarza miłością i dziećmi. Autor oddaje pałeczkę ratowania człowieczeństwa wrażliwym kobietom, które znają ból Natury. Pozostawia czytelnikowi pytania:
- Komu i czemu powinna służyć sztuka nie tylko artystyczna?
- Czym forma i kształt powinny panować nad treścią i jej jakością?
- “Czy musze ich kochać, jeśli ich szanuję?”
W opowiadaniu Syn Noego występuje uzasadnienie ostatniego pytania: “Szacunek jest lepszy od miłości, jest trwałym zobowiązaniem.”
E.E.Schmitt przedstawia swój krytyczny stosunek do problemu kondycji ludzkiej, której nie oskarża, ale ośmiesza wprowadzając ironiczne określenia i sytuacje, dostrzega paradoksy, wskazuje drogę poprawy całej egzystencji – świadomość, a nawet uzasadnia sens cierpienia.
Elżbieta Kowal.
