Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

Ale cóż! Stało się. Lektura zadana, a i czasu sporo na przemyślenia.

Nadszedł dzień 12 września czyli czas spotkania. Dla większości uczestników DKK była to pierwsza styczność z książkami Szymona Hołowni, mimo, iż w naszej stalowowolskiej bibliotece można znaleźć wiele innych jego tytułów.

 

Szymon Hołownia w książce „Ludzie na walizkach” przedstawia nam zbiór swoich rozmów z osobami, które doświadczyły w swoim życiu cierpienia, bólu, czy to w wyniku śmierci bliskich, czy tez nieuleczalnej choroby. Sa także wywiady z osobami, które wiele doświadczyły, jak między innymi: matka, której córka popełniła samobójstwo, bo przez prawie całe życie borykała się             z chorobą psychiczną; ojciec, którego córka zginęła w wypadku samochodowym, syn, który stracił matkę. Na łamach ksiązki znajdziemy opowieści 20 osób, tych sławnych, jak Bogusław Kaczyński, Janina Ochojska, ks. Adam Boniecki, Maciej Kozłowski i mniej znanych. Każda z tych rozmów jest autentyczna, przepełniona bólem, cierpieniem i pokorą. Są to świadectwa ludzi, którzy pomimo choroby i bardzo trudnych chwil, próbują żyć i walczyć, tym samym dając świadectwo.

 

Aleksander Gudzowaty: „…cierpienie to jedna z form bytu. Kto przez nie przeszedł, ma większy szacunek do przytrafiającego mu się dobra, ba – umieć je nawet zauważyć. Trochę cierpienia nikomu nie zaszkodzi. Chociaż trochę, minutę, fragment…”

 

Tadeusz Broś (alkoholik), dziennikarz, aktor: „…czy jest sens tak żyć, czy warto wspinać się tak wysoko, by później tak nisko upaść. (…) Ta choroba wpycha cię w błoto, ale jeśli się z niego obmyjesz, zauważysz, że jest wiosna, ludzie, z którymi można zamienić parę słów, ze życie to coś więcej niż wegetacja, (…) – życie naprawdę jest piękne”.

 

Janina Ochojska-Okońska – szefowa Polskiej Akcji Humanitarnej: „Nauczyłam się przyjmować to, co przynosi czas, nie walczyć na siłę o to, co wydaje mi się, ze będzie dla mnie dobre. Pragnienia są po to, aby je spełniać, ale potrzebna jest pokora, która daje umiejętność harmonijnego życia. (…) Każdy z nas jest wyjątkowym człowiekiem. Skoro mam poczucie sensu życia, to moja choroba była darem. Mam swoje jedyne, niepowtarzalne życie”.

 

To tylko nieliczne fragmenty rozmów, jakie prowadzi Szymon Hołownia. Czyni to w sposób bardzo subtelny i pozwalający swoim rozmówcom na podzielenie się swoimi doświadczeniami. Każda rozmowa to emocje i przeżycia, wzruszające, ale czegoś nas uczące.

 

Rozmawiając o książce Szymona Hołowni, postawiliśmy sobie kilka pytań: czy potrafimy godzić się z własnym losem, czy nasze codzienne doświadczenia nas czegoś uczą, czy i jak patrzymy na cierpienia innych, bliskich, znajomych nam osób?.  Nie oczekiwaliśmy jednak na nie odpowiedzi już zaraz, lecz były to tematy do własnych przemyśleń.

 

Na koniec stwierdziliśmy, ze lektura Szymona Hołowni nie była książką łatwą do czytania, gdyż bagaż przeżyć ludzkich jest ogromny i bardzo trudny. Ale mimo wszystko książka, jest bardzo optymistyczna a szczególnie ludzie, dzielący się swoimi doświadczeniami. Każdy z nas musi się z pewnymi rzeczami zmierzyć, nad czymś się zastanowić.

                                                                                                        Barbara Nowak

 

W spotkaniu uczestniczyło 12 osób – 12 wrzesień 2012