Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

Najważniejsze jest stanąć w prawdzie

„Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa” Haruki Murakami

Motto: Możliwość zwierzania się bez ukrywania czegokolwiek, to tylko jeden z powodów posiadania przyjaciół.

Jest to historia przyjaźni pięcioosobowej grupy młodych ludzi z Nagoi, którzy w latach ich nauki w liceum podjęli opiekę nad opóźnionymi w rozwoju dziećmi. Ta praca społeczna, zainicjowana przez nauczycieli, połączyła ich we wspólnym wysiłku, wykorzystując ich wrodzone zdolności i predyspozycje. Bardzo dobrze czuli się ze sobą tak, że stali się nierozłączni. Do czasu…
Główny bohater – Tsukuru Tazaki pochodził z zamożnej rodziny. Nie posiadał specjalnych uzdolnień- można rzec „przeciętniak”. Było w nim jednak coś, co go różniło od otoczenia – nadmierna, wręcz nienormalna fascynacja dworcami kolejowymi. To właśnie zainteresowanie spowodowało, że postanowił studiować architekturę i musiał wyjechać na uczelnię do Tokio. Ta decyzja zachwiała ten ich zdawałoby się scementowany związek uczuciowy i myślowy, co w konsekwencji doprowadziło do odrzucenia go przez grupę przyjaciół (bez podania przyczyny). Tsukuru bardzo to rozstanie przeżywał i był bliski popełnienia samobójstwa. Z tego stanu ducha wydobył się dzięki poznaniu kolegi ze studiów – Haidy. Prowadzone z nim rozmowy przywróciły na nowo sens jego życiu. Ukończone studia, o kierunku jaki sobie wymarzył, pozwoliły znaleźć dobrą pracę przy projektowaniu dworców kolejowych (nie bez kozery nosił imię Tsukuru czyli budujący). Wiódł życie bezproblemowo. Nie miał trudności finansowych, nie miał też wielkich wymagań, nie miał nałogów. Potrafił dostosować się do otoczenia. Nie brakowało mu też kobiet, aby zaspakajał swoje potrzeby seksualne. Ale…
Barwę życia nadaje miłość, a ta nie przychodziła. Lecz i dla Tsukuru zabłysło światełko w tunelu. Było nim poznanie Sary, przed którą otworzył swoje poranione serce. Sara mobilizuje Tsukuru, aby dotarł do źródeł tego nagłego odrzucenia przez grupę przyjaciół. Zdopingowany postanawia, po szesnastu latach odwiedzić ich i poznać prawdę. Prawda okazuje się niesłusznym, okrutnym pomówieniem Tsukuru o gwałt koleżanki z ich grupy – Białej. Biała opowiedziała o tym swoim przyjaciołom i uczyniła to tak wiarygodnie, że jej uwierzono. Oburzenie ich na tak niegodny czyn było zrozumiałe i zrozumiałe było odrzucenie Tsukuru poza nawias. Poznanie prawdy pozwoliło Tsukuru by „zamróz uczuciowy”, który w nim tkwił głęboko zaczął topnieć i stworzyło szansę na miłość. Miłość do Sary.
Indywidualność Tsukuru była mniej widoczna, bo nie potrafił jej wyeksponować.
Dlatego postrzegany był jako bezbarwny. Nawet jego nazwisko nie zawierało określenia koloru, jak u innych członków grupy koleżeńskiej. Wszakże posiadał bogate życie wewnętrzne, które starannie ukrywał, jakby niedowierzając swoim możliwościom. Każdy bardzo pragnie słownej akceptacji, która dodaje sił i wiary w siebie. Dlatego tak bezcenna jest przyjaźń i życzliwość ludzka, bo żeby można rozwijać to co dobre i ważne w człowieku, potrzeba ciepła drugiej osoby.
Nie można mu odmówić również witalności, która sprawiła, że przełamał stereotypy grupy i wyjechał realizować swoje pasje życiowe, że podniósł się po porażce, którą była utrata przyjaciół.

Witalność daje naturalny blask człowiekowi, nie był więc bezbarwny.

Barbara Tora
DKK MBP w Jaśle
Uniwersalizm japońskiego kolorytu czyli Bezbarwny Tsukuru