Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

Licznie zgromadzonym uczestnikom opowiedział o sobie, swojej karierze pisarskiej i okolicznościach powstawania kolejnych książek. Zaczął pisać już na studiach, ale długo uważał, że nie jest to zajęcie dla niego. Jego pierwsza powieść, „Kurs do Genewy” (wyd. 2007) została przetłumaczona na języki duński, niemiecki i angielski; kolejne także zdobyły dużą popularność poza granicami Polski. Wiąże się z tym pewna anegdota: do Czech książka „Złoty wilk” trafiła z Niemiec, reklamowana jako powieść „młodego niemieckiego autora”. – Moja pani od niemieckiego byłaby bardzo dumna – żartował autor.

Właśnie „Złoty wilk” (wyd. 2009) oraz „Czarne złoto” (wyd. 2013) wywołały najżywszą dyskusję. Autor przyznał, że umiejscowienie akcji „Złotego wilka” w XIX-wiecznym Sanoku było spełnieniem jego marzeń z dzieciństwa. Wątek paranormalny został poprowadzony w pełni świadomie, miał przybliżyć sposób myślenia ówczesnych ludzi. W przygotowaniu historycznym pomogła mu lektura gazet i pamiętników z opisywanego okresu. Mając nadzieję, że dzięki powieściom utrwali pewne informacje i ciekawostki, skupił się na opisaniu życia codziennego.

Na pytanie o kontynuację losów głównego bohatera odpowiedział, że nie zaczął jeszcze pisać, ale ma parę pomysłów. Prawdopodobnym miejscem akcji będzie Przemyśl. Marzy mu się powieść w typie „Przygód Sherlocka Holmesa”. Chce, by jego powieści miały w sobie świeżość, więc się nie spieszy. W celu utrzymania wysokiej jakości cyklu o Borysie Pasternaku przeplata go powieściami z bardziej współczesnym miejscem akcji. Ponieważ ostatnie „Czarne złoto” należało do cyklu galicyjskiego, na następną taką powieść przyjdzie jeszcze trochę poczekać – tę wiadomość zgromadzeni przyjęli z jękiem zawodu.

Spotkanie upłynęło w niezwykle przyjemnej atmosferze. W powietrzu czuło się obopólną sympatię. Bartłomiej Rychter dał się poznać jako człowiek bardzo pogodny, dowcipny i skromny. Przyznał, że czuje się bardziej czytelnikiem niż pisarzem. Sam nie jest wielkim miłośnikiem klasycznych kryminałów, woli te z tłem obyczajowo-społecznym. W jego bibliotece można znaleźć Sapkowskiego, Somozę i Péreza-Revertego, których dzieła gorąco polecał. Autor znalazł jeszcze czas na wspólne fotografie i autografy.

                                                                             

Agnieszka Romanek