Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

Khaled Hosseini to afgański pisarz piszący po angielsku, syn dyplomat i nauczycielki, urodzony w 1965 roku, od 1980 roku osiadły w Stanach Zjednoczonych.Jego powieść rozpoczyna się w 1952 roku w wiosce Szadbagach. Sabor, ubogi farmer, decyduje się sprzedać trzyletnią córkę Pari bogatej, bezdzietnej parze z Kabulu. Ta decyzja załamuje jej starszego brata, dziesięcioletniego Abdullaha, który od śmierci matki wychowywał dziewczynkę. Historia rozdzielonego rodzeństwa jest motywem spajającym całą książkę. Składającą się ona z kilku opowieści, z perspektywy ośmiu różnych bohaterów - Sabora, jego dzieci - Abdullaha i Pari, Parwany, macochy rodzeństwa, jej starszego brata Nabiego, kierowcy bogatej rodziny Wahdatich, pochodzącego z Afganistanu amerykańskiego lekarza Idrisa, greckiego chirurga plastycznego Markosa oraz Pari- córki Abdullaha. Historie te toczą się w różnych miejscach na świecie (Afganistan, USA, Francja, Grecja) i różnych okresach historii, ale wszystkie łączy Afganistan i para rozdzielonego rodzeństwa.

Hosseiniemu udało się stworzyć piękną książkę o miłości, rozstaniu, relacjach siostrzano-braterskich, na tle burzliwej historii Afganistanu.

 Autor serwuje Czytelnikowi wzruszającą opowieść z zakończeniem, które nie wiadomo czy jest szczęśliwe.

            Drugą książką była” (Niepotrzebne skreślić)” Wojciecha Engelkinga.Trudno uwierzyć, że, autor tej powieści, ma 22 lata. Jego dojrzały debiut to opowieść z przyszłości, w której wszyscy non stop podglądają innych ludzi (dzięki portalowi Fabuła). Ta powieść nie jest jednak wizją przyszłości, ale diagnozą teraźniejszości.

W tym świecie miejsce człowieka zależy od tego, kim są jego rodzice i ile ma kasy. Postaci mają w oczach skaner, który wycenia pozycję społeczną danej osoby, ile pieniędzy jest warta. A różnice klasowe są nieprzekraczalne.

Główna bohaterka-Weronika jest biedna, co sprawia, że dorasta w atmosferze opresji; dla otoczenia jest zawsze gorsza, głupsza, trzeba się nad nią litować. Dziewczyna chce za wszelką cenę wyrwać się biedzie, z której wyrosła i od której cierpienia nigdy się nie uwolni.

Chce zmienić swój los. Postępuje nieracjonalnie, impulsywnie. Nie radzi sobie... Świadomość Weroniki ukształtowało poczucie bycia gorszą od innych. Ośmieszana i upokarzana znajdzie przy zasobnym portfelu możliwości, by ośmieszać i upokarzać, czyli oddać światu zaznane przez nią krzywdy.

Pełna kompleksów bohaterka o dość wąskich poglądach nie przystaje do sprytnego Wiktora wychowanego na człowieka, który ma osiągnąć sukces. Weronika wyrosła z biedy, Wiktor biedę piętnuje. Wiktor ma wyśledzić Weronikę ściganą za niespłaconą pożyczkę i podąża jej śladem zafascynowany innością, z jaką styka się, poznając jej tragiczny życiorys.

Autor "(Niepotrzebne skreślić)" zadaje pytanie o to, czy człowiek biedny może być szczęśliwy. Czy determinuje nas pochodzenie i status majątkowy, czy jesteśmy w stanie wyjść poza spuściznę po rodzicach, często będącą stygmatem i źródłem wielu kompleksów.