Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

 Zdzisław Beksiński  - człowiek wielu talentów.

29.10.2015 roku miało miejsce spotkanie DKK, tematem, którego były „Opowiadania” Zdzisława Beksińskiego. Autor to genialny artysta. Jego pasją było malarstwo, rzeźba, rysunek, grafika, fotografia. Próbował swoich sił w pisarstwie, o czym wiedzieli tylko najbliżsi. Trzeba przyznać, że jest to literatura bardzo mocna, która zabiera nas w podróż przez liczne nurty i mody literackie XX wieku. Jako młody 30 letni artysta w ciągu dwóch lat napisał ponad 40 opowiadań. Beksiński uważał i powtarzał cały czas, że są to opowiadania niegodne uwagi, pisane jeszcze za czasów młodzieńczych. Opowiadania były pisane i wrzucane do szuflady. Ostatecznie autor porzucił pisanie na rzecz malarstwa. Wiele opowiadań nie zostało dokończonych. Szereg utworów nie posiada nawet tytułu. W dziesiątą rocznicę śmierci artysty opowiadania ujrzały światło dzienne. Odsłaniają skomplikowaną naturę artysty. Ukazują lęki i obsesje, które zostały przelane na papier. Większość opowiadań pisanych jest z perspektywy jednego bohatera, można, więc uznać, że jest nim sam autor. Umiejętnie panował nad słowami, bawił się czasem i przestrzenią. Pisał o śmierci, przemijaniu, istnieniu, wywołując w odbiorcy niepokój. Poruszał się na granicy jawy i snu. Są pełne przenośni, metafor, niedomówień, prowokują do ustalenia własnej opinii. Wymagają od czytelnika bezwarunkowej uwagi i skupienia. Czytelnik podczas lektury musi być uważny, doszukiwać się drugiego dna w opowiadanej historii, ponieważ są to historie niedopowiedziane. Za pomocą słów tworzy rzeźby krajobrazów i wszystkiego, co chce opisać. Trzeba podkreślić jeszcze raz, że ”Opowiadania” Beksińskiego nie są lekką lekturą, w zamyśle autora nie miały stanowić literatury służącej rozrywce. Czuć w nich wrażliwość pisarza oraz ciężar zmagań, ze światem, w jakim przyszło mu funkcjonować. Zawsze stronił od uwagi mediów, dzięki czemu zyskał miano artysty tajemniczego. Powyższy zbiór jest niczym innym jak poszukiwaniem  literackiej drogi. Nie udało mu się jej odnaleźć, czytając nasuwa się refleksja, czy gdyby poświęcił całą energię twórczości literackiej nie osiągnął by czegoś wielkiego ?

Wioletta Szewc