Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

 „W każdym włóczędze siedzi pustelnik, tęskniący za życiem osiadłym” (Bruce Chatwin)

W dniu 13 maja w Bibliotece Głównej odbyło się kolejne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki. Tym razem rozmowa toczyła się wokół powieści Mariusza Wilka pt. Dom włóczęgi”.

„Dom włóczęgi” – to dziennik, w którym autor snuje refleksje o życiu codziennym, literaturze, ludziach których spotyka podczas swoich wędrówek. Proste życie jakie wiedzie w domu nad Oniego, gdzie brak wszelkich wygód łączy z próbami pojęcia świata, spojrzenia w głąb samego siebie i istoty wszechświata /przyrody, czasu, ludzi/.

„Diariusz jako „żanr pointylistyczny” najlepiej nadaje się do takiej podróży w głąb siebie. Dopiero po postawieniu ostatniej kropki (…) wyłoni się całość duchowa osobnej tropy”.

„Dom włóczęgi” to liczne refleksje o życiu swoim i innych, komentarze do bieżących wydarzeń czy przepiękne opisy przyrody północnej Rosji.

„Powrót do siebie – to powrót do własnych myśli ze świata medialnego zgiełku. Do ciszy, w której Rzeczywistość nie tylko się widzi, ale i słyszy. Do milczenia” Powrót do siebie to powrót włóczęgi do swojego domu. A dom włóczęgi zasługuje na szczególną uwagę, „albowiem w odróżnieniu od ludzi osiadłych – żyjących z dziada pradziada na jednym miejscu (…) – włóczęga wybiera krainę dla mieszkania według własnego widzimisię, nie kierując się patriotyzmem (…) lojalnością obywatelską, lecz tym co mu genius loci podpowiada. Bo każdy włóczęga potrafi rozmawiać z duchem miejsca”.

Dziennik Mariusza Wilka to „forma kontemplacji czasu….”. „Nie oznacza to wcale, że znalazłem klucz do ludzkiego życia. Na odwrót, doszło do mnie, że żadnego klucza nie ma, kontemplacja czasu trwa bez końca (…) i dlatego nie może być doń kluczem. Może być, co najwyżej, sposobem życia”.

A wszystko to kieruje do swojej ukochanej córki Martuszy. „Teraz, kiedy niektóre podróże mam poza sobą, mogę przejść do pisania naszego świata. To znaczy świata, w którym się pojawiłaś. Ten świat jest zupełnie różny od tamtego, wcześniejszego (sprzed Ciebie), choć to niby jedno i to samo Zaonieże. Tenże sam dom nad Oniego i ta sama wioska, ci sami sąsiedzi i toż same bliższe czy dalsze okolice. Bo nawet czas jest jednaki (…).”

„Ledwie rok temu pisałem, że chcę zachować dla ciebie, twój świat dziecinny w słowach, abyś mogła doń kiedyś powrócić, bo któż wie, jak potoczy się nowe życie? Czy długo będziemy tutaj jeszcze mieszkać?, Czy dom nad Oniego przetrwa do czasu, aż wyrośniesz i zobaczysz go świadomie?”

„Dom włóczęgi” to nie prosta w odbiorze książka, ale spotkała się z dobrym przyjęciem klubowiczów. Poza jednym, bo w czytaniu i tak niełatwego tekstu przeszkadzały rusycyzmy. Ale z tym można było sobie dać radę.