Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

Jest to pamiętnik dziewczyny, która choruje na mało znane schorzenie – nie jest w stanie tolerować jakiegokolwiek światła, zarówno naturalnego, jak i sztucznego. To co dla nas jest ciemnością, jej przynosi ból porównywalny do „przypalania skóry miotaczem ognia”.

„Moja skóra podejmuje pokrętną rozmowę ze światłem. Na początku są to tylko szepty, później coraz bardziej natarczywe pomruki…Ale niebawem moja skóra głośno gada i kłótnia wisi w powietrzu (…) Lepiej rozdzielić rozmówców.

W ciemnościach skóra odzyskuje równowagę”

 

Młoda kobieta zmuszona jest zrezygnować z komputerów, z pracy i pomieszczeń oświetlonych jarzeniówkami. Z biegiem czasu musi zasłaniać całe ciało, wychodzić tylko po zmroku a w apogeum choroby pozostać w szczelnie zaciemnionym pokoju.

Co można robić, gdy jest się uwięzioną w czterech ścianach i otaczającej czerni, a ciemność nie płynie z wady wzroku?

Życie w ciemności jest bardziej skomplikowane niż można to sobie wyobrazić. Anna Lindsay próbowała różnych rzeczy, jak słuchania audiobooków, muzyki, radia, gier słownych, dziergania na szydełku szalika czy gimnastyki. Podjęła też działania, by uczyć gry na pianinie. Bohaterka nie poddaje się nawet, gdy dosięgają ją myśli samobójcze. Szuka porad, grup wsparcia.

W sytuacji kiedy jest zamknięta w czterech ścianach, wyjście na korytarz czy na zewnątrz jest wydarzeniem godnym zapisania w pamiętniku. Rzeczy, o których pisze to cały jej świat, to wszystko co ma, wiec celebruje każdą chwilę, która nie jest pokojem pełnym ciemności i bólu, gdzie nie można otworzyć drzwi i odsłonić okien.

„Dziewczyna w ciemności” to książka bogata w uniwersalne przemyślenia i skłania do zastanowienia się nad własnym życiem. W obliczu choroby zmienia się nasze postępowanie, nasza codzienność. Zauważamy te małe momenty życia, zmiany w przyrodzie, zjawiska wszechświata, których nie zauważamy w pędzącej do przodu codzienności.

A akceptacja choroby oznacza jedno – podporzadkowanie się jej. Mając cenny dar życia nie można płakać z powodu utraconych możliwości ale wciąż i do końca cieszyć się tymi, które mamy, które mogą być w zasięgu ręki nawet za cenę innych wyrzeczeń.

Anna Lindsay nie była samotna w tym cierpieniu i codzienności. I to było jej wielkie szczęście.

„Dziewczyna w ciemności” to prawdziwa historia zwyczajnej kobiety. Jeszcze kilkanaście lat temu nic nie wskazywało na to, że życie Anny Lindsay (a raczej osoby noszącej taki pseudonim literacki) może kogokolwiek zainteresować. Warto przeczytać!