Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie
samorządowa instytucja kultury Województwa Podkarpackiego i Miasta Rzeszowa
Provincial and City Public Library in Rzeszow
municipal culture institution of Podkarpacie Province and City of Rzeszow
Воєводська і Міська Cуспільна Бібліотека у Жешові
PODKARPACKIE - przestrzeń otwarta
Licznik odwiedzin
Stronę odwiedzono:
26854248 razy
Rzeszów - stolica innowacji
Subskrybuj RSSKultura w Rzeszowie
Pogoda
ZOBACZ TAKŻE:
Współpraca z
Współpraca z
Narodowy Program Rozwoju Czytelnictwa 2.0
Kierunek Interwencji 1.1. Zakup i zdalny dostęp do nowości wydawniczych ze środków finansowych Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego
Współpraca z
Współpraca zwww
ZAKUP NOWOŚCI
Zakup nowości wydawniczych w 2019 r. realizowany jest ze środków finansowych Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa
Współpraca z
SBP
DKK
DKK w Tarnobrzegu
Sylwia Chutnik: "Jolanta"
16-11-2016
Kim naprawdę jest Jolanta? Jak wygląda prawda bohaterki? Na te i inne pytania związanie z lekturą pt.,,Jolanta" Sylwii Chutnik próbowało znaleźć odpowiedź 8 Klubowiczek na kolejnym spotkaniu DKK, które odbyło się 14 listopada 2016 r. w Filii nr 1 MBP w Tarnobrzegu. Dyskusję poprowadziła Zofia Madej.
Główna bohaterka opowiada o swoim życiu językiem współczesnym, znanym dobrze z ulicy. Robi to w stylu balladowym. O swojej egzystencji niezrównoważonej, wypełnionej rozpaczliwym poszukiwaniem czułości. Z pewnością jest to interesująca historia z życia dziewczyny wychowywanej przez matkę i brata na jednym z typowych blokowisk.
Bohaterka okalecza się, żyje w stanie permanentnego lęku, a w snach wciąż wraca trauma z dzieciństwa, związana z rozstaniem rodziców. Nie potrafi mówić o uczuciach ani ich okazywać. Ciekawym pomysłem jest dodanie subiektywnych relacji osób mających udział w rozumieniu świata Jolanty.
Powieść psychodeliczna, ale jest w niej też miejsce na miłość, choć jest to miłość trudna.
Sylwia Chutnik przygląda się kondycji polskich rodzin i małżeństw, zrywa im maski i pokazuje życie ukrywane skrzętnie przed wścibskim okiem wizjera. Epatuje czytelnika atmosferą ciężką i niespokojną. Jolanta chce skoczyć z parapetu, hoduje na balkonie psychoaktywne rośliny, bo cierpi i wpada w stany depresyjnego otępienia.
Na pewno spotkała w swoim życiu wartościowych ludzi, tylko dlaczego było ich tak mało?
Jolanta gubi niemowlę, nie sprząta, używa detergentów, żeby się odurzać, upija się tak, jak jej matka przed śmiercią.
W czasach Jolanty, a są to lata 80., nie mówiło się o depresji czy syndromie DDD i DDA, a co dopiero o psychoterapii. Dziś losy bohaterki może potoczyłyby się inaczej.
W tym niekolorowym świecie, by przetrwać, trzeba być odpornym. ,,Nie mówić, nie ufać, nie odczuwać" - powtarza Jolanta jak najlepszą afirmację.
Jedynie barwny, to jest wewnętrzny świat bohaterki.