Joanny Bator sposób na opatrywanie ran
9 października 2018 r. na spotkaniu DKK „Liberatorium” Miejskiej Biblioteki Publicznej w Jaśle rozmawialiśmy o książce Joanny Bator"Purezento".
Joanna Bator w niezwykle piękną japońską scenerię wplotła swoją powieść "Purezento". To historia traumy i próby (zresztą udanej), pogodzenia się ze stratą. Dzieje się to za sprawą trudnej sztuki kintsugi, której nauka pozwoliła głównej bohaterce na mentalną przemianę. „Zdrada mówi językiem tysiąca małych potknięć. Nadaje sztuczną barwę uśmiechowi, zmienia smak potu i śliny” - czytamy w powieści. Zanurzając się w pięknie otaczającej przyrody otwierała swoje rany powstałe po śmierci ukochanego i tym niezwykłym spoiwem kleiła skorupy życia - powiedziała Barbara Tora. Stanisława Czernik: Wielką zaletą książki jest subtelnie i ze znawstwem nakreślony obraz Japonii, a ściślej Tokio. Uroki przyrody i obyczajów, przedstawienie bez nachalności zasad buddyzmu i zen, które kształtują kulturę Wschodu. (...) Paradoksem tej opowieści jest fakt, że tak wspaniały dar otrzymała od ludzi o odmiennej niż europejska kulturze i mentalności. A otwartość na wartości odmieniała jej osobowość i przywróciła utraconą hierarchię wartości. Izabela Boltryk, która ma za sobą doświadczenie emigracji, uważa że przebywając w innej kulturze należy zwracać uwagę na szczegóły i detale. W powieści znajdziemy sporo metafor, znaków i symboli, których odczytywanie sprawi czytelnikowi niebywałą przyjemność.
Na zakończenie Krystyna Ziemba, moderatorka DKK "Liberatorium" wręczyła Stanisławie Czernik nagrodę książkową za recenzję miesiąca, którą otrzymała z Instytutu Książki.
Gratulujemy!
Krystyna Ziemba
Joanna Bator "Purezento"
"Purezento" Joanny Bator to pełna uroku opowieść a właściwie bajka, o dziewczynie, która nieoczekiwanie została obdarowana pięknym prezentem w najbardziej gorzkim i beznadziejnym, jak uważa, momencie życia. Ten bajkowy prezent to dar będący zestawem narzędzi do przeprowadzenia koniecznych zmian w życiu, aby zyskało ono sens i pełnię oraz umiejętność otwarcia się na wszelkie doznania.
Cała opowieść, uwieńczona nieodzownym szczęśliwym zakończeniem, czyli odwzajemnioną miłością, posiada wszelkie atrybuty prawdziwej baśni: spotkanie wysłannika losu (Pani Myoko), konieczność odbycia dalekiej podróży (Japonia), spotkanie mistrza i przewodnika duchowego (Pan Myo), wykonanie niedzownej pracy prowadzącej do wtajemniczenia i przemiany duchowej (nauka kintsugi, naprawy rozbitej ceramiki). Opowieść toczy się w prawdziwie baśniowej scenerii jesiennego Tokio a samotność bohaterki pozwala uniknąć rozproszenia i skupić się na detalach życia i krajobrazu. Umożliwia to zrozumienie zarówno otaczających ją ludzi jak też własne potrzeby i motywacje.
Jak powiadają, w każdej bajce zawiera się jakaś istotna prawda. W powieści Bator prawda przewija się między zdarzeniami i dialogami postaci, jak spoina ze złota sklejająca okruchy naczyń. Bohaterka naprawdę zmienia siebie a więc zmienia też swoje życie w zetknięciu z inną, jakże odmienną kulturą. Uczy się uważności cierpliwości, szacunku i akceptacji dla otaczającego świata, traktowania siebie w przyrodzie jako całości. Dar jaki otrzymała od losu w postaci podróży do Japonii jest prawdziwy a nawet opatrznościowy. Nie jest bajką ale złotem, którym po nauce uważności i cierpliwości spaja swoje życie.
Praca jaką musi wykonać jest żmudna i nie może być mowy o pójściu na łatwiznę. Dopiero wtedy mistrz oceni czy jest dobrze wykonana. Gdyż nie ma co liczyć na łut szczęścia, bez włożonego wysiłku duszy albo umysłu. Bo nie ma przypadku ani przeznaczenia, tłumaczy bohaterce Makoto, tylko droga po której idziemy.
Nauka życia którą zdobyła w Tokio okazała się prawdziwa i owocna. Sprawiła, że stała się inną osobą i mogła na nowo posklejać swój świat ale już na innych zasadach.
Paradoksem tej opowieści jest fakt, że tak wspaniały dar otrzymała od ludzi o odmiennej niż europejska kulturze i mentalności. A otwartość na wartości odmieniała jej osobowość i przywróciła utraconą hierarchię wartości.
Wielką zaletą książki jest subtelnie i ze znawstwem nakreślony obraz Japonii, a ściślej Tokio. Uroki przyrody i obyczajów, przedstawienie bez nachalności zasad buddyzmu i zen, które kształtują kulturę Wschodu.
Stanisława Czernik DKK "Liberatorium" MBP w Jaśle
Joanna Bator „Purezento”
Bohaterką powieści jest Polka prowadząca kursy języka polskiego dla obcokrajowców przebywających w Polsce. Mężczyzna, z którym żyła w wolnym związku zginął nagle zabity przez pijanego kierowcę. Pozostawszy sama z trudem odnajdywała miejsce w świecie w którym żyła dotąd. Udzielając nauki języka miała możliwość kontaktu i zawarcia znajomości z różnymi ludźmi. W taki właśnie sposób poznała Panią Myoko – Japonkę, która po śmierci swojego męża postanowiła odwiedzić kraje, których języków uczyła się z wielkim uporem. W ten sposób znalazła się w Polsce i zaprzyjaźniła z główną bohaterką. Ponieważ wcześniejsza lokatorka, która w Japonii opiekowała się kotem i domem musiała zmienić swoje życiowe plany. W związku z tym Pani Myoko zaproponowała swojej nauczycielce wyjazd do Japonii (koło Tokio) i podjęcie się opieki nad jej domem i kotem. Po przyjeździe na miejsce musiała się oswoić z nowym otoczeniem i sprostać sytuacjom przed którymi stawiało ją życie w tym nowym i innym świecie. Zmarły mąż Pani Myoko zajmował się sklejaniem rozbitych naczyń i precjozów. Pracownię po nim i kontynuowanie prac przejął jego przyjaciel Mistrz Myo.
Mistrz Myo prowadził szkolenia umiejętności rekonstrukcji naczyń. Było to bardzo precyzyjne i czasochłonne zajęcie. Na taką właśnie lekcję nauki składania zaprosił przybyłą z Polski nauczycielkę. Pęknięcia naczyń podobne były do ran jej duszy rozbitej po śmierci mężczyzny, którego kochała a który tak nagle odszedł z jej życia. Uzmysłowił jej, że warto spróbować naprawić te rany jakkolwiek jest to trudna i żmudna praca i nie zawsze jej finał stanowi odtworzenie oryginału w jego kształcie sprzed tragedii. Należy jednak cieszyć się „doskonałością niedoskonałości" i godzić z rysami na jej kształtach.
Zanurzając się w pięknie otaczającej przyrody otwierała swoje rany powstałe po śmierci ukochanego i tym niezwykłym spoiwem kleiła swoje skorupy życia. Otrzymała za to piękny prezent – Makoto; którego tam poznała i otworzyła swą duszę i ciało na ten niezwykły dar.
Książka zawiera poetyckie opisy przyrody i świata. Interesujące jest również porównanie składania rozbitego życia do rozbitego naczynia.
"Osobiste rany zanurzałam w tym spoiwie stwierdzającym, że niedoskonałość ludzka wzrasta wraz z przemijaniem i trzeba to przyjąć z wyrozumiałością wobec niedoskonałej natury".
Jednak krótkie zdania sformułowane przez pisarkę wprawiły mnie w stan oglądania filmu w przyśpieszonym tempie. Ujęły mnie szczególnie dwie sentencje:
"Wszystko jest tylko kreską między narodzinami i śmiercią";
"Życie polega na rozwoju i umieraniu".
Barbara Tora DKK "Liberatorium" MBP w Jaśle
Subskrybuj RSS
