Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

Sierpniowe, upalne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki, dodatkowo podgrzewały dwie ciekawe książki.

„Księga luster” Eugena O. Chirovici rumuńskiego pisarza i ekonomisty świetnie się czyta, to wciągająca historia, w której mroczny klimat równoważony jest humorem. Dorabiane lub modyfikowane wspomnienia są podstawą tej książki. Co jest prawdą, a co kłamstwem? Kto kogo kochał, kto kogo nienawidził? Kto kim manipulował, a kto manipulacjom nie uległ? I wreszcie pytanie kto zabił i dlaczego? Przyjemność czytania leży w zastosowanym zabiegu szkatułkowej fabuły, gdzie bieg zdarzeń zamyka się w trzech odrębnych narracjach, realizowanych z perspektywy trzech różnych osób, a obejmujących swoim zakresem tą samą całościową historię Agent literacki Peter Katz otrzymuje fragment powieści. Autor to Richard Flynn, który opisuje wydarzenia z 1987 roku, czyli okresu swoich studiów. Do pewnego momentu nie ma w tym nic niezwykłego – wynajem mieszkania, romans ze współlokatorką Laurą. Później Flynn rozpoczyna pracę u słynnego naukowca Josepha Wiedera, który zostaje zamordowany. Tekst urywa się w najważniejszym momencie. Katz, zainteresowany książką, bezskutecznie próbuje skontaktować się z autorem. Flynn zmarł, nie pozostawiając całości tekstu. W śledztwo angażują się kolejne osoby: dziennikarz śledczy John Keller i detektyw Roy Freeman. Kto jest winny morderstwa? „Księga luster” jest mroczną opowieścią. Jednak Czytelnik łapie się na tym, że nie jest istotne, co wydarzyło się naprawdę, ale to, w jaki sposób inni o tym opowiadają.

Drugą książką była pierwsza biografia artystki niedocenianej za życia, która w pół wieku po śmierci uznana została za jedną z najwybitniejszych polskich rzeźbiarek. W książce pt."Kobro. Skok w przestrzeń" Małgorzaty Czyńskiej poznajemy osobowość artystyczną Katarzyny Kobro ukrytą w cieniu męża Władysława Strzemińskiego. Odkrywamy los ludzi zniszczonych przez wojnę. Znakomitych artystów żyjących w materialnej i emocjonalnej nędzy.Znajdujemy tutaj historię ich drogi artystycznej. Jest to opowieść o trudnym życiu, niejasnej tożsamości narodowej, dramatycznych wyborach, artystycznej pasji, bezkompromisowości i samotności, o niedocenieniu, małżeństwie, które z sielanki zamieniło się w piekło, wreszcie o macierzyństwie. Kobro umiera w biedzie, bardzo cierpiąc. Jej dorobek został doceniony dopiero 50 lat po jej śmierci.