Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

Wrześniowe i listopadowe spotkanie DKK w Mielcu zdominowała dyskusja o „Wszystkich wojnach Lary” Wojciecha Jagielskiego

Reportaż Wojciecha Jagielskiego to narracja na pozór pozbawiona emocji. Lara – główna bohaterka - snuje swoją opowieść o życiu w cieniu okrutnej wojny, życiu zdominowanym przez mężczyzn, o świecie, w którym przyszło jej być żoną, a przede wszystkim matką. To właśnie rola matki przesiąknięta jest dramatyzmem bólu, bezsilności, strachu i ogromnej, znanej tylko kobietom – miłości matczynej. Książkę rozpoczyna opis sielankowej doliny, w której mieści się gruzińska wioska Pankisi. Tutaj rytm życia wyznacza przyroda, życie jest przewidywalne i w miarę stabilne. Późniejszy bieg historii rzuca Larę do czeczeńskiego Groznego, gdzie realizuje się w roli żony i matki, rozwija swoje pasje. Względny spokój zostaje zburzony i rozpoczyna się tułaczka do rodzinnego Pankisi, w którym kobieta musi zmierzyć się z dorastaniem swoich dzieci w cieniu czeczeńskiej wojny, by później zdać najtrudniejszy egzamin życiowy - zgodzić się na rozłąkę z synami. Serce matki bez szemrania znosi ból rozłąki ze swoimi dziećmi, które wyjeżdżają do Szwajcarii. Odtąd Lara wiedzie samotne, przepełnione tęsknotą życie. Czytelnik musi sobie wyobrażać ból matki, która nie widzi dorastania, podejmowania życiowych decyzji, układania sobie dorosłego życia – swoich synów. Lara nie skarży się, nie lamentuje. Ona poddaje się bez szemrania nurtowi historii, w której przyszło jej żyć. Książka ukazuje ogromny ból matki swoich dorosłych synów, którzy przyłączają się do syryjskich mudżahedinów, ból bezsilności w obliczu utraty, tego, co najcenniejsze… Narracja urzeka swoją wyrazistością. Ukazuje emocje bez emocji. Jest głosem matki, która poniosła największą cenę i która musi żyć nadal. Czy to jednak jest jeszcze życie? Książka Wojciecha Jagielskiego bardzo się wszystkim klubowiczom podobała. Dyskutowaliśmy o niej na dwóch kolejnych spotkaniach (w listopadzie – współ z Ludźmi na drzewach - Hanya Yanagihara). Było warto.