Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

 Rozpoczynając czytanie wywiadu Marcina Rotkiewicza, ze świętej pamięci prof. Jerzym Vetulanim, zatytułowanego „Mózg i błazen”, o rozmówcy i tytułowym „błaźnie” nie wiedziałam nic. Jednakże, mogę powiedzieć, że już pierwsze słowa wywiadu sprawiły, iż zauroczyłam się osobą profesora Vetulaniego. Bo czym jest tak na prawdę ta książka, jeśli nie bardzo ciekawym wywiadem z arcyciekawym człowiekiem? Dlatego już na wstępie do tej recenzji, z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że czytając „Mózg i błazen”, przeczytałam najciekawszy wywiad w swoim krótkim życiu. W książce poruszonych zostało wiele tematów; opisana została relacja rodziny Vetulani z Janem Pawłem II, doświadczenie ze śmiercią, testowanie lekarstw na zwierzętach, stosowanie przemocy wobec dzieci, a nawet najgorętszy od lat temat w Polsce – polityka. Jednym słowem, wywiad jest o wszystkim, jednak widać, że wielka pasja Jerzego Vetulaniego - nauka - wybija się wśród innych tematów. Muszę przy tym zaznaczyć, że na całe szczęście, dzięki urokowi osobistemu Vetulaniego, tematy te nie są uwięzione w sztywnym gorsecie konwenansów – tak więc raz jest śmiesznie, a raz poważnie, a równowaga przy tym jest idealnie zachowana. Sama książka zmieniła moje spojrzenie na pewne zagadnienia życiowe - na przykład stosunek do narkotyków. Argumenty podawane przez profesora Vetulaniego potrafiły przekonać mnie do zmiany zdania w kilka minut – w porównaniu do dyskusji z innymi rozmówcami. Jerzy Vetulani bowiem, podczas dyskusji, nie narzuca swojego zdania, ale przedstawia logiczne argumenty, wynikające z jego wieloletniego doświadczenia i wiedzy naukowej . Mogę też zdecydowanie stwierdzić, że nie spotkałam się jeszcze z wywiadem z naukowcem, który potrafiłby tak klarownie ujmować w kilku zdaniach zagadnienia z dziedziny neurobiologii i psychologii. Czytając jego wypowiedzi nawet osoby takie jak ja – czyli z biologią skończoną w pierwszej klasie szkoły średniej, są w stanie wszystko zrozumieć. Oczywiście, kontrowersyjny bohater wywiadu, jakim był Jerzy Vetulani, może nie każdemu przypaść do gustu, nie każdy zgodzi się z jego postawą i propagowanym przez niego ideałom – myślę jednak, że „spotkanie” z argumentami prezentującymi czasami wręcz skrajnie różny stosunek do życia od naszego, może być ciekawym wydarzeniem i zachęcić nas do refleksji, bo jak stwierdził bohater omawianego wywiadu, największym błędem w życiu człowieka, jest trwanie przy jednej tezie. Książka ta, o której pewnie raczej bym nie usłyszała (jako, że zwykle unikam tego typu pozycji), gdyby nie DKK, sprawiła też, że odkryłam blog profesora Vetulaniego (prowadzony przez jego wnuka) poświęcony nauce – „Piękno neurobiologii” oraz uświadomiła mi, jak szybko we współczesnym, zalanym bezwartościowymi informacjami świecie, ginie pamięć o człowieku i jego osiągnięciach (czasami nawet – jak u profesora Vetulaniego – wybitnych). Podsumowując - nie jest to typowy wywiad z brukowca, czytany dla zapchania wlokącego się w poczekalni u lekarza czasu. Zdecydowanie nie. To książka, po którą sięgasz łakomie jak po kolejny kawałek przepysznego ciasta, który czeka i nęci cię na stole. Tylko, że bez żadnych zbędnych kalorii. Czysta wiedza z posypką autoironii, chociaż ostrzegam – nie dla wszystkich łatwostrawna!

Klubowiczka - Paulina