Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

Powieść Eleny Ferrante zachwyciła wszystkie klubowiczki, a zbiory biblioteki musiały natychmiast wzbogacić się o cały cykl neapolitański. Nic w tym dziwnego, gdyż autorce cykl ten przyniósł międzynarodową popularność. Jest to sława specyficzna, bo Elena Ferrante nie udziela wywiadów, nie pokazuje się publicznie, a jej tożsamość pozostaje tajemnicą. Dziennikarze wciąż próbują odkryć, kim jest pisarka. Jednak bezskutecznie. Bohaterkami tej neapolitańskiej sagi są dwie przyjaciółki Elena Greco i Raffaella Cerullo. I to właśnie one zabierają nas w podróż po Neapolu przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Jest to jednocześnie podróż po ich życiu. Cała historia – najpierw dziewczynek, później nastolatek – widziana jest oczami Eleny, która opowiada ją jako dorosła już kobieta. Obie dziewczynki poznały się w pierwszej klasie szkoły podstawowej. Później widzimy jak główne bohaterki dorastają. Historia opowiedziana w pierwszym tomie kończy się ślubem Lili. Tłem historii przyjaźni Eleny i Lili jest biedne, brudne, a zarazem fascynujące włoskie miasto. Widzimy przemiany zachodzące w życiu neapolitańskiego społeczeństwa, przeżywamy emocje, które targają bohaterkami. Mamy okazję przyjrzeć się, nie tylko miłosnym uniesieniom, ale także układom rządzącym włoską mafią, stajemy się świadkami przemocy wobec kobiet, poznajemy życie drobnych przedsiębiorców, wnikamy w struktury pierwszych ruchów robotniczych. Głównym wątkiem powieści jest przyjaźń Eleny i Lili. Łącząca je więź jest niezwykle silna. Targają nimi bardzo silne emocje od radości, euforii po gniew, zazdrość, wręcz zawiść. Elena mimo, że ma możliwość kształcenia się, ciągle wątpi w swoje możliwości, czuje się gorsza od przyjaciółki. Czy zawsze musi robić to co ja, wcześniej i lepiej ode mnie? Zostawiać mnie z tyłu, gdy gonię za nią, albo dreptać mi po piętach, żeby zaraz potem mnie przeskoczyć? Natomiast ich nauczycielka, pani Oliviero, tak wyraziła się o Lili, swojej najlepszej uczennicy. Piękno rozumu Cerullo, które było widoczne od najwcześniejszego dzieciństwa, nie znalazło ujścia, ulokowało się więc na jej twarzy, w piersiach, nogach, dupie, tam, gdzie szybko przeminie, i wkrótce będzie tak, jakby nigdy go nie posiadała. To Lila nazywa Elenę swoją genialną przyjaciółką, jednak czytelnik nia ma najmniejszej wątpliwości, że to Lila gra tu pierwsze skrzypce.