Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

"Ostatnie historie"

„Ostatnie historie ”- Olga Tokarczuk Recenzja Książki z Dyskusyjnego Klubu Książki „Popołudnie z Książką” z Filii nr 7 WiMBP w Rzeszowie

W ramach Dyskusyjnego Klubu Książki „Popołudnie z Książką” mającego siedzibę w Filii nr 7 WiMBP w Rzeszowie, zaprezentowana została przez Czytelniczkę recenzja książki polskiej Noblistki - Olgi Tokarczuk ” Ostatnie historie ” , którą przedstawiamy poniżej:

Autorka „Ostatnich historii”-p. Olga Tokarczuk - zaprezentowała w trzech częściach losy rodzinnej sagi. Zostały wyeksponowane złożone zagadnienia przemijania, odchodzenia, śmierci. Cytat „Bardzo zajmuje mnie jedna sprawa…kiedy człowiek zaczyna umierać. Musi być taka chwila w życiu, pewnie jest krótka i niezauważalna ale musi być. Musi być taki moment, ale nie znamy go”.

Pani Olga Tokarczuk opisuje różne wydarzenia z życia babki Paraskewii (Parki), jej córki Idy i wnuczki Mai. Babcia Parskewia miała szczególne pojmowanie śmierci swojego męża Petera; traktowała ją jako kolejne, powolne przechodzenie w niebyt i trwanie w nim. Córka Paraskewii –Ida -wcześnie wyjechała (w wieku 17 lat) ze wsi do Wrocławia celem kształcenia się, a następnie do stolicy kraju na studia. Opiekowała się schorowaną matką na ostatnim etapie życia. Wnuczka Paraskewii – Maja -samodzielnie wychowuje a nawet kształci syna, podczas rozlicznych podróży po świecie i zbiera materiał do dziennikarskiej pracy. Maja chroni swoje dziecko przed traumatycznymi sytuacjami (odwraca uwagę dziecka, gdy umiera sztukmistrz).

Historie trzech kobiet, ich drogi życiowe rozeszły się i każda realizuje je inaczej. Historia babci to czasy wojny i powojenne a jej mieszane małżeństwo (ona Ukrainka a on Polak) uwikłane w tułaczkę wojenną, utratę pierwszego dziecka, podejmowanie ważnych decyzji o losie rodziny, aby przetrwać. Pani Tokarczuk przedstawia nam determinację, mocny charakter tamtych małżonków, aby przetrwać, kontynuować swoje postanowienia.

Kobiety w rodzinie stanowią opokę, ale wspólnie z mężem tworzą wyjątkową atmosferę, tradycję. Narratorką, ośrodkiem przemyśleń, analiz i wniosków –spoiwem pokoleń jest Ida. Jest to kobieta dojrzała, wykształcona posiadająca ugruntowaną wiedze o swoim zdrowiu, korzystająca z konsultacji lekarskiej, z uwagi na kłopoty z sercem (arytmia tachykardia). Ida jest żona Nikolina, lecz po urodzeniu córki Mai i jej wyjeździe na studia-rozstaje się z nim. Dzielą duże mieszkanie na dwa mniejsze. Chce być niezależna, samodzielnie podejmować decyzje, co do pracy zawodowej. Ida chce być pośrednikiem dla ludzi w poznawaniu świata. Jest przewodnikiem wycieczek po Europie. Lubi swoją pracę, lecz wraz z wpływem czasu odczuwa znużenie, jest wypalona taką rutyną. Stwierdza, że łatwo jest manipulować ludźmi, ich gustami. Ida ma słaby kontakt z córką i wnukiem, lecz nie stara się tego zmieniać.

W cz. III „Ostatnich historii” bohaterka Maja wraz z 10-letnim synem podróżuje po Morzu Południowochińskim, gdzie na jednej z wysp poznaje mistrza magii-Kisza. Syn Mai zainteresował się sztuczkami magicznymi, chętnie się uczył i czytał. Sztukmistrz Kisza jest człowiekiem starszym, mocno schorowanym, świadomym swojego stanu. Nie chce interwencji lekarzy, pomocy specjalistów. Przyjmuje swój stan, jako coś oczywistego, jako naturalny ciąg zdarzeń. Jego śmierć jest przykrością dla otoczenia a Maja, jako matka chroni dziecko, zasłania scenę przenoszenia magika.

Pani Tokarczuk przedstawiła także problem eutanazji zwierząt chorych, zwierząt wykorzystywanych w laboratoriach i humanitarną postawę weterynarza. Uważam, że ludzie i zwierzęta zasługują na dobrą opiekę i szczęśliwe życie. Ostatnie historie były różne, są różne i będą różne. Takie zdarzenia będą się powtarzać, ponieważ coś się zaczyna i coś się kończy. (Z.O.)

Dziękujemy Pani z Dyskusyjnego Klubu Książki - „Popołudnie z Książką” za przygotowanie recenzji. Anna Kurowska