Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

Sierpień pod znakiem pięknych okładek.

Są takie książki, do których przeczytania zachęcają okładki. Sierpniowe lektury DKK właśnie do takich należały.

„Makowa spódnica. Jak kamień w wodę” była dla większości czytelników pierwszym spotkaniem — jak się okazało, niezwykle udanym — z twórczością Zofii Mąkosy. Akcja powieści toczy się w XVII wieku. Nosząca tytułową makową spódnicę Dorota, córka zielarki Wigi z Karge zaginęła w tajemniczych okolicznościach. Kobiety przez swoje pochodzenie oraz wykonywane zajęcie nie są zbyt lubiane w wiosce. Do Karge przybywa także Baltazar von Lest, który na prośbę kuzyna ma się zająć jego majątkiem. Mężczyzna szybko przyzwyczaja się do codzienności w Karge, nawet kiedy na miejscowość spada seria nieszczęść.

Klubowiczom przypadł do gustu sposób opowiedzenia historii oraz przystępny język. Przy lekturze łatwo można było zapomnieć, że jest to współczesna książka. Bez trudu można było się wczuć w klimat tamtego okresu, bo został przez autorkę dobrze dopracowany (Zofia Mąkosa jest emerytowaną nauczycielką historii). Wszyscy z niecierpliwością będą wypatrywać drugiego tomu, zaciekawieni, jak potoczą się dalej losy bohaterów.

Druga z omawianych książek nie sięgała tak daleko wstecz. „Gorzko, gorzko” Joanny Bator obudziła w czytających skrajne emocje. To historia czterech kobiet z różnych pokoleń: prababki Berty, babki Barbary, matki Violetty i jej córki Kaliny, która jest jednocześnie narratorką. Historie kobiet przepełnione są goryczą, rozpaczą i przemocą. Złe decyzje Berty, Barbary i Violetty doprowadzają w do serii zdarzeń, które rzutują na życie kolejnego pokolenia. W rozpaczy kobiety posuwają się do czynów okrutnych. Ich los jest zależny przede wszystkim od mężczyzn i okoliczności historycznych. Dopiero najmłodsza potrafi sama zadecydować o swoim losie.

Lektura skłoniła do refleksji nad przemijalnością i związkami między przeszłością a teraźniejszością. W opinii klubowiczów Joannie Bator udało się coś, czego pragnie każdy pisarz: czytelnik całkowicie wciąga się w opowiadaną historię i nie może odłożyć książki, póki jej nie skończy. Co może stanowić wyzwanie, zważywszy na objętość powieści (ponad 600 stron) i specyficzny sposób narracji, do którego trzeba się przyzwyczaić. Wrzesień na pewno okaże się równie udany lekturowo. Do zobaczenia!