Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie

"William”

"William” Elizabeth Strout jest trzecim tomem cyklu powieściowego “Lucy Barton”. Dwie klubowiczki zdołały przeczytać cały cykl. Powieść została dobrze przyjęta przez klubowiczów. Choć nie zabrakło uwag krytycznych, dotyczących stylu, nieciekawej fabuły i postaw moralnych bohaterów.

Bohaterka powieści Lucy Barton ma 63 lata. Pochodzi z bardzo biednej i bardzo dziwacznej rodziny. Wychowywała się w prawie całkowitej izolacji od świata zewnętrznego. W jej domu nie było nawet telewizji. Z tego powodu nic nie wie o kulturze masowej i poczucie braku jej znajomości nigdy jej nie opuszcza. W domu nie było też lustra. Lucy czuje się jakby nie istniała na świecie, czuje się niewidzialna. Matka zajmowała się szyciem. Ojciec obsługiwał maszyny rolnicze. W czasie II wojny światowej walczył w Niemczech. Cierpiał na poważny zespół stresu pourazowego. Chociaż Lucy uważa, że to z matką było coś nie tak. Nigdy nie przytulała własnych dzieci, nigdy nie powiedziała im, że je kocha. Mimo niesprzyjających warunków, dzięki pomocy szkolnej pedagog, Lucy wyjeżdża na studia. Po opuszczeniu domu wraca do niego tylko dwa razy, by przedstawić rodzicom przyszłego męża i po śmierci rodziców by spotkać się z siostrą i bratem. Obie te wizyty przysporzyły jej tylko dodatkowych cierpień. Głównym tematem “Williama” jest izolacja. Lucy nigdy nie miała poczucia przynależności do jakiejkolwiek grupy. Jej drugi mąż David też był wychowywany w izolacji od świata zewnętrznego. Kolejny temat to prowincjonalność. Lucy dorastała w maleńkim Amgash w Illinois. Całe dzieciństwo spędziła wśród ciągnących się po horyzont łanów kukurydzy i soi. Pośrodku pól rosło drzewo, które przez wiele lat uważała za swojego przyjaciela. Teściowa Lucy, matka Williama, spędziła dzieciństwo w jeszcze biedniejszym domu niż dom jej synowej. Samotność to kolejny problem poruszony w powieści. Lucy od dziecka uwielbiała czytać. Dzięki książkom nie czuła się samotna. Od zawsze wiedziała, że jest pisarką. Zawodową pisarką została po ukończeniu kursu dla pisarzy. Po zdobyciu popularności zaczyna jeździć na spotkania autorskie po całym kraju. Ale na początku nigdy nie wiedziała co ma robić. Wszyscy wydawali się tacy obyci w świecie, wszyscy wiedzieli, co robić. Ona zawsze czuje się niezręcznie. Autorka w “Williamie” pisze o codziennym życiu bohaterów. Nie ma tu żadnych epokowych wydarzeń czy niezwykłych uniesień. Tylko zwykłe, szare życie. Niemniej jednak widoczne jest tło społeczne, obyczajowe i historyczne. Bohaterowie należą do określonych warstw społecznych. Zmagają się ze swoimi problemami. Nie mówią jednak o nich wprost. Uważam, że pisarz powinien opisywać to, co się dzieje na świecie, zdawać raport z ludzkich zachowań, ale nie bawić się w sędziego oceniającego czyjąkolwiek moralność - tak o swoich bohaterach mówi Elizabeth Strout.